Το εάν τιμάω την πένα που κρατώ στο χέρι είναι κάτι που θα φανεί σήμερα, αφού πρέπει μαζί με τις λέξεις να σου δώσω και την ψυχή μου. Φίλε μου. Ο δικός σου ο πόνος θα ήτανε τιμή να είναι και δικός μου. Είναι τιμή μου να σου συμπαρασταθώ και να σου σταθώ ως φίλος στον αγώνα σου για αξιοπρέπεια και για δικαιοσύνη. Είναι το γεγονός ότι εκπροσωπείς όσα πιστεύω και για όσα δεν είχα την τιμή να αγωνιστώ ως σήμερα. Είναι ο πόλεμος που είναι ανοιχτός -χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα- με την αδικία, και είναι η ανάγκη μας για ένα καλύτερο αύριο. Δεν είσαι μόνος σου, και την ζωή σου θα την ακολουθήσω με την δική μου. Μπορεί μια ζωή ακόμα χαμένη να μην τους ταρακουνήσει, αλλά θα είναι ότι πιο σημαντικό έχω κάνει μέχρι σήμερα, αφού για πρώτη φορά θα έχω την τιμή να σταθώ στο πλευρό ενός ανθρώπου, που πολεμάει την αδικία μέχρι την στερνή του ανάσα.
Αγαπώ την ζωή μα δεν φοβάμαι... Ο σκοπός είναι ιερός και είμαι σίγουρος ότι η δύναμή σου θα ξεπεράσει τα εμπόδια... και θα τους λυγίσει.
Όσο σκοτεινός κι αν είναι ο δρόμος, πάντα βρίσκουμε λίγο φως. Όσο κι αν είμαστε θνητοί, πάντα θα κουβαλάμε λίγη αθανασία στα χέρια μας.
Ξέρω ότι ο δρόμος ο δικός σου μοιάζει ένας σκοτεινός μονόδρομος κι αυτοί που βάλθηκαν να φάνε το δικό σου το ψωμί, μοιάζουν με θηρία ανήμερα... σκληροί κι αναίσθητοι σαν τις πέτρες. Αλλά θα ήθελα να θυμάσαι ότι η ψυχή σου έχει φως για να φέγγει τον δρόμο όλων μας κι η φωνή σου αντηχεί τόσο δυνατά, που μπορεί να ραγίσει και τις πιο σκληρές πέτρες.
Το δικαίωμα σου στην ζωή θα το υπερασπιστώ με ολες μου τις δυνάμεις και την αδικία θα την πολεμήσω για εσένα... και στο τέλος η μάχη θα κερδηθεί...
Η ΑΔΙΚΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ... και θα είσαι εδώ για να το δεις, φίλε μου.
Με σεβασμό,
Χρήστος
Φόρουμ 
